زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

تقی‌الدین ابوالفضل سلیمان بن حمزه آل‌قدامه





تقی‌الدّین ابوالفضل سلیمان بن حمزه، از شخصیت‌های آلِ قُدامه، می‌باشد؛ این خاندان، خاندانی فلسطینیُ‌الاصل و حنبلی‌مذهب که فقیهان، مُسندان، حافظان و قاضیان بسیاری از آن برخاستند و فعالیت علمی ــ دینی آنان در اندیشۀ اسلامی آن روزگار و گسترش مذهب حنبلی تأثیر بزرگی به جای نهاد.


۱ - معرفی اجمالی



تقی‌الدّین ابوالفضل سلیمان بن حمزه بن احمد (۶۲۸-۷۱۵ق/۱۲۳۱-۱۳۱۶م).
وی از ابن اللّتی و جعفر همدانی و ابن مقیّر و کریمه و ابن جمیزی و دیگران حدیث شنید. عمر بن کرم و ابوالوفاء محمود بن منده و شهاب‌الدین سهروردی و گروه دیگری از اصفهان و بغداد به او «اجازه» دادند.
فقه را از ابن ابی‌عمر آموخت و در چند مدرسه به تدریس پرداخت. حدیث بسیار گفت و ابیوردی و علاءالدین کندی از وی حدیث شنیدند.
در ۶۹۵ق/۱۲۹۶م در روزگار عادل ایوبی قاضی القضاة دمشق شد.
در ۶۹۹ق/۱۳۰۰م که تاتارها بر دمشق چیره شدند، سختی‌ها کشید و برخی از افراد خانواده‌اش کشته شدند.
در ۷۰۵ق/۱۳۰۵م که واقعۀ ابن تیمیّه پیش آمد و حنبلیان مجبور به برگشت از معتقدات خود شدند، قاضی تقی‌الدین مدارا پیشه کرد تا آن‌که ماجرا فرو خفت.
در ۷۰۹ق/۱۳۰۹م جاشنکیر او را عزل کرد و قاضی شهاب‌الدّین بن الشّرف حسین برای مدتی جای او را گرفت، اما سلطان ملک ناصر او به قضا بازگرداند.
وی معجمی در ۲ جلد نوشت. هم‌چنین کتابی به نام المائة العوالی از وی به جاب مانده است که نسخه‌ای خطی از آن در خزانۀ تیموریّۀ مصر موجود است.
[۲] فضل‌الله، تالی کتاب وفیات الاعیان، به کوشش ژاکلین سوبله، دمشق، ۱۹۷۴م.


۲ - پانویس


 
۱. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۴۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۲. فضل‌الله، تالی کتاب وفیات الاعیان، به کوشش ژاکلین سوبله، دمشق، ۱۹۷۴م.
۳. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۴، ص۷۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۴. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۲۸۵-۲۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    


۳ - منبع



دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل قدامه»، شماره۴۴۸.    


رده‌های این صفحه : آل قدامه




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.